De geschiedenis van Trevi ligt verloren in de duisternis van de tijden. Latijnse schrijvers klasseren haar als een stad van de Umbriërs en de recente vondst van een grafschrift bevestigt dat, maar op haar territorium verbleven ook prehistorische beschavingen, zoals vondsten uit het paleoliticum aantoonden.

Het verkreeg een groot belang, wanneer tijdens het keizerrijk de oorspronkelijk loop van de Flaminia hersteld werd en in de vlakte in Pietrarossa zich een echte “stad” met monumentale gebouwen, waarvan verschillende overblijfselen zijn,ontwikkelde,  terwijl op de helling nog altijd een vesting met robuuste muren uit de 1^ste eeuw VC zichtbaar is. In de Oudheid had Trevi de controle over een groot deel van het dal tot aan de Monti Martani en over vele “villa’s” van de heuvelzone in het oosten. Het was bisschopszetel tot het begin van het IIde millenium.

Het werd onder de Longobarden een administratieve hoofdplaats en vervolgens (begin 13^de eeuw) een vrije Comune. In een verbond met Perugia om zich tegen Spoleto te verdedigen bevond het zich meermalen in conflict -met wisselend succes- met aangrenzende communes. In 1386 werd het opnieuw onafhankelijk.

Het onderging dan het gezag van verschillende “capitano” en voornamelijk dat van het funest vicariaat van de Trinci van Foligno tot het einde  van 1438. Als direct dominium van de Kerk, onder de bewindvoering van Perugia, volgde Trevi het  lot van de Pauselijke Staten tot aan de eenmaking.

Op het einde van de Middeleeuwen en in de Renaissance had het zijn beste periode, gekenmerkt door belangrijke handelspraktijken ( het werd “de droge haven” genoemd )en culturele activiteiten kwamen tot leven. In 1469 werd één van de eerste Monte di Pièta opgericht en in 1470 kwam er een drukkerij, de vierde in Italië en geleid door de eerste Drukkersgemeenschap (gilde) waarvan we kennis hebben.

In 1784 kreeg het van  Pius VI de titel van stad.

(Vertaling en Bewerking: Ludo De Graef -Antwerpen 2009)