De Kerk van S. Catarina, gelegen als een soort vesting op de glooiing van heuvel dicht bij Trevi is nu slechts een kleine hut geworden.

De plaats is zeer suggestief en van op de kleine ruimte ervoor kan men van een buitengewoon panorama genieten. Het meest interessante element is de muur achteraan, volledig bedekt met een fresco van 3m bij 2.70 m. Het stelt een Kruisiging voor. De personen zijn van een natuurlijke grootte en de scene is buitengewoon dramatisch voorgesteld.

Vermoedelijk werd de kerk verlaten omwille van zijn moeilijke toegankelijkheid en omdat er op 200 meter de kerk van het magnifieke klooster van de Kapucijnen, heel wat groter en dagelijks in gebruik, vooraleer het door een kerkhof opgeslorpt werd, gelegen was.

De “helling” en kerk van S. Catarina
La "costa" e la chiesa di S. Caterina (1992)

Reeds sinds zeer lange tijd had de bevolking van Trevi een bijzondere verering voor S. Catharina, zoals wij kunnen zien aan de verschillende schilderingen, die eeuwenlang kerkelijke en profane gebouwen van de stad en streek versierden, en dit kerkje, toegewijd aan de martelares van Alexandrië, gaf sinds onheuglijke tijden zijn naam aan de plaats en werd de helling van S. Catharina "la costa di S.Caterina" genoemd.

Maar in de gedachten van de oude Trevani heeft S. Catharina nog een speciale band met de verbouwing van de olijfbomen want het was op haar feestdag, 25 november, dat de oogst van deze belangrijke vrucht begon, na het bijwonen van de mis in dit kerkje, dat letterlijk door olijfbomen omgeven is.

Op het einde van de 19^de eeuw werd de kerk van S. Catharina bijna volledig vernield om de stenen te kunnen recupereren voor de bouw van de oostelijke vleugel van het ziekenhuis en werd het dus teruggebracht tot zijn huidige toestand.

Louter geleid door pragmatische en utilitaristische overwegingen – er is niets nieuws onder de zon – besloten de ondernemers op zijn minst het grote fresco van de achterwand bewaren.

Heden ten dage blijft alleen de vermelde muur en een zeer kleine lege ruimte, nu afgesloten door een gemetselde muur, over.

In 1942 trok Don Aurelio Bonaca, een Trevaans priester, de aandacht op deze kerk  met een kleine publicatie, waarin hij klaagde dat het grandioos fresco nu eigenlijk een hut versierde, die als schuilplaats gebruikt werd door de olijfpluksters. De oproep van Bonaca werd volkomen genegeerd door de autoriteiten wegens de oorlog en ook nadien door hun opvolgers wegens de verdere wederopbouw.

In de 70-er jaren werd de fresco onderzocht door Silvestro Nessi, die het één eeuw vroeger heeft gedateerd tot het begin van de 14^de eeuw en het toeschreef aan de Maestro di S. Chiara van Montefalco (Spoletium n. 21, 1976)

op grond van de evidente overeenkomst tussen de 2 schilderwerken. Maar zelfs dan, bezig met grote werken, interesseerde niemand zich hiervoor. Nessi bracht eveneens aan het licht dat in 1632 het fresco bestudeerd was door de Kapucijn Pater Zaccaria Boverio, die uit de pij van S. Franciscus afgebeeld aan de voet van het kruis, informatie had gevonden om de evolutie van de kledij van de Franciscanen door de eeuwen heen te reconstrueren.
Het schilderwerk werd daarop bezocht door alle belangrijke professoren en bevoegde autoriteiten.

In de zomer van 2000 bracht Vittorio Paris, Trevaans schilder van de Naïeve school, de melding, ook door de plaatselijke pers overgenomen, dat de deur open gebroken was, vermoedelijk het werk van enkele daklozen, die  ook enkele nagels in de schildering hadden gedreven om ze als kapstokken voor hun kleding te gebruiken.