Het is een typisch plattelandskerkje maar architectonisch de meest geëvolueerde van alle andere, voornamelijk door het open klokkentorentje (gekend als campaniletto a vela). Het kerkje staat op de helling van de Colle di S. Martino in de nabijheid van het oude tracé dat van Trevi naar de vallei in de richting van Foligno afdaalde.

Volgens de architectonische elementen werd ze opgericht in de XIII de eeuw vermoedelijk op  de ruïnes van een vorig gebouw. Natuurlijk wordt ze vermeld in de oudste lijsten ^.1.

In de XIXde eeuw werd ze beroofd van haar meubilair en verkocht aan private personen (familie Ciaffoni en later aan anderen). Gebruikt als schuur werd het samen met het nabijgelegen huis verworven door de Familie Caporicci, die in het midden van de 80-er jaren het gerestaureerd heeft tot een perfect gebruik.

Zoals vele romaanse kerkjes uit dezelfde periode in Trevi en zijn omgeving is het het meest architectonisch geëvolueerde, “ met een halfcircelvormige apsis en open klokkentoren, zoals gewoonlijk boven de voorgevel; maar de muren lijken met een oudere materie gemaakt aan de rechterkant en de deur, in tegenstelling tot de anderen, is met een architraaf^.2

Zoals alle gebouwen uit die tijd is de apsis georiënteerd naar het oosten. Het interieur bestaat uit één schip, met de zoldering ondersteund door twee ogiefbogen. Het licht komt door twee zeer smalle vensters boven de ingang en in de apsis. Twee andere kleine vensters zijn er op de zijmuren, ter hoogte van het koor.

Op de zuidzijde is er een deur, ook met architraaf, die vroeger toegang gaf tot de sacristie , maar nu niet meer bestaat.

Voor de  opbouw werden materialen van vroegere gebouwen

Gebruikt waaronder klassieke grafopschriften (epigrafi funerarie classiche.)

 Binnen zijn  er interessante fresco’s (affreschi. )

 INTERIEUR Interno

Questa foto ormai "storica" del 1979, opera del mai dimenticato Sandro Ceccaroni, correda la prima guida moderna di Trevi^.2 .
Gli osservatori di spalle sono L'avv. Carlo Zenobi e Franco Spellani