Men kent de periode van de stichting niet. Men weet dat het op het eigendom van Giacomo Pauloni in 1495 opgeëist werd door enkele vrouwen die als kloosterzuster wilden leven en voor deze overgang werden geholpen door de Gemeente met een toelage van 50 florijnen. Nooit was er een talrijke familie, het aantal varieerde tussen 58 en 10. In 1796 besloot men, wegens de schaarse aanwezigheid van nonnen, beroep te doen op de Congregatie van de Maestre Pie, die evenwel slechts in 1840 toekwamen.

Het werd gespaard van de Napoleontische opheffing in 1810, omdat er geen zusters meer waren, maar alleen een seculiere maestra (meesteres), die jonge wezen onderwees. Vervolgens werd het weeshuis, beheerd door de congregatie van de Maestro Pie overgebracht naar het Palazzo Lucarini, waar het gebleven is tot na de laatste oorlog.

In 1868 werd het klooster verkleind tot woningen waar het eerst soldaten had gehuisvest. Opeenvolgend werd het een opvanghuis voor kinderen en vervolgens Kleuterschool, zoals tot 1996 de plaat in traventijn getuigde.

De vernieling

Van eigendom van het  IRAB (Istituti Riuniti di Assistenza e Beneficenza) werd het eigendom van de gemeente, wanneer het Instituut werd opgeheven op grond van een wet die toeliet “nutteloze” organismen, die gedurende eeuwen zeer goed hadden gefunctioneerd, evenwel voorzichtig  beheerd door heren, van wie men het spoor bijster was. En hoe meer er nutteloos verklaard werden, des te meer, zoals deze van Trevi, bezit en kapitaal hadden.

Zoals enkele jaren voordien het Palazzo Lucarini, werd ook dit monument bestemd om omgebouwd te worden in miniappartamenti als woonplaats voor de bevolking.