Zeer interessante romaanse kerk met drie schepen, met een portaal met drie zijden. De binnenmuren en enkele van het portaal zijn volledig met fresco’s bedekt. De naam is afgeleid van een roosachtige steen op de tweede pilaar rechts van het centrale schip met in het centrum een opening waaruit vroeger vermoedelijk water kwam. Een oude traditie, vermoedelijk teruggaand tot het heidendom, gaf er miraculeuze krachten in verband met het helen van de onvruchtbaarheid aan. Sinds onheuglijke tijden kwam men volgens de overlevering slechts op de nacht van S. Giovanni (24 juni), men zag een verhoging van het water in de putten van de zone en tot het einde van de 16de eeuw kwamen de dames van Trevi er op bedevaart tijdens de nacht van S. Ambrogio. Gregorius XII, die gewijd was in Trevi en zeer goed de gebruiken kende, verbood bij de eerste daden van zijn Pontificaat zulke manifestaties, voorzeker verbonden en gestoeld op een bijgeloof uit het heidendom. Analoge bedevaarten en baden bij middernacht zijn gekend in verschillende Middeleuropese streken.

De vele  afbeeldingen van de Madonna die de muren versieren zijn slechts een aantal van hen, die men kon bewonderen tot het einde van de vorige eeuw en zij verdienden bewondering voor hun aantal en  hun  makelij

De data die men er leest en het kritische onderzoek dateren hen uit de 14^de eeuw.

De namen van de schilders ervan zijn Bartolomeo di Miranda en Valerio da Gualdo.

Vastgemaakt aan de eerste pilaar rechts kan men een elegant marmeren altaartje, toegeschreven  aan Rocco da Vicenza die hier in het begin van de 15^de werkte en ook één van zijn beste werken in kerk van Sant’Emiliano achterliet.

(Vertaling en Bewerking: Ludo De Graef -Antwerpen 2009)